A well-documented defense of the thesis that St. Augustine held the city of man, especially Rome, to contain many relative goods, however evil it was from the absolute standpoint of goodness consisting in the worship of the true God. O'Meara discusses in some detail many contemporary critics, e.g., Ernest Barker, who oppose this interpretation, and argues on the basis of historical circumstance and Augustine's own declarations in works other than the City of God.--R. C. N.

Until recently, the ocular surface is thought by many to be sterile and devoid of living microbes. It is now becoming clear that this may not be the case. Recent and sophisticated PCR analyses have shown that microbial DNA‐based “signatures” are present within various ethnic, geographic, and contact lens wearing communities. Furthermore, using a mouse model of ocular surface disease, we have shown that the microbe, Corynebacterium mastitidis (C. mast), can stably colonize the ocular mucosa and that a causal relationship (...) exists between ocular C. mast colonization and beneficial local immunity. While this constitutes proof‐of‐concept that a bona fide ocular microbiome that tunes immunity can exist at the ocular surface, there remain numerous unanswered questions to be addressed before microbiome‐modulating therapies may be successfully developed. Here, the authors will briefly outline what is currently known about the local ocular microbiome as well as microbiomes associated with other sites, and how those sites may play a role in ocular surface immunity. Understanding how commensal microbes affect the ocular surface immune homeostasis has the potential revolutionize how we think about treating ocular surface disease. (shrink)

This paper, which gives continuity to another article, analyzes the content of I Dialogus V, 14-22 and, in an appendix, presents our Portuguese translation of this excerpt. In these chapters, the Inceptor Venerabilis discusses whether St. Peter and the Roman Church possess primacy over all other apostles and churches; andwhether this primacy is granted by God himself. Ockham first presents, not ad litteram, the opinion of those who refute the thesis that Christ did not give primacy to Peter and the (...) Roman Church. Then, because this thesis fully deflates papal power, he proposes a contrary thesis based on five proofs. We conclude that Ockham’s unnamed opponent is Marsilius of Padua, whose opinions are in his Defensor Pacis. (shrink)

It is quite clear that sin like any other evil involves the privation of a requisite perfection, that it has what is called a negative malice. But is that all? Even a superficial examination of a sin of transgression shows that there is another element, an act, which is something positive: peccatum non est pura privatio, sed est actus debito ordine privatus; peccatum est actus inordinatus. Is this positive element the formal constituent of sin, so that sin may be said (...) not only to have a negative malice, but also a positive one? Or, in other words, is a sin bad not only on account of what it lacks, of what it is not, but also—and principally—on account of what it is? (shrink)

Our likes and dislikes--our senses and sensibilities--did not fall ready-made from the sky, argues internationally acclaimed author John D. Barrow. We know we enjoy a beautiful painting or a passionate symphony, but what we don't necessarily understand is that these experiences conjure up latent instincts laid down and perpetuated over millions of years. Now, in The Artful Universe, Barrow explores the close ties between our aesthetic appreciation and the basic nature of the Universe, challenging the commonly held view (...) that our sense of beauty is entirely free and unfettered. Barrow argues that the laws of the Universe, its environments and its astronomical appearance, have imprinted themselves upon our thoughts and actions in subtle and unexpected ways. Why do we like certain types of art or music? What games and puzzles do we find challenging? Why do so many myths and legends have common elements? Who created the cornucopia of constellations in the night sky? And why? In this eclectic and entertaining survey, Barrow answers these questions and more as he explains how the landscape of the Universe has influenced the development of philosophy and mythology, and how millions of years of evolutionary history have fashioned our attraction to certain patterns of sound and color. Barrow casts the story of human creativity and thought in a fascinating light, considering such diverse topics as our instinct for language, the origins and uses of color in Nature, why we divide time into intervals as we do, the sources of our appreciation of landscape painting, and whether computer-generated fractal art is really art. Barrow reconsiders the question of whether intelligent extraterrestrial life exists, showing that the benefits (and even the likelihood) that might follow from the discovery of life on other worlds could be very different from what we might have been led to expect. Remarkably, we find that some of the properties of the Universe that are essential for the existence of any form of life play a key role in determining psychological and religious responses to the Cosmos. Drawing on a wide variety of examples, from the theological questions raised by St. Augustine and C.S. Lewis to the relationship between the pure math of Pythagoras and the music of the Beatles, The Artful Universe covers new ground and enters a wide-ranging debate about the meaning and significance of the links between art and science. It will change our view of the creation of art and the way we see the world in which we live. (shrink)

A well-documented defense of the thesis that St. Augustine held the city of man, especially Rome, to contain many relative goods, however evil it was from the absolute standpoint of goodness consisting in the worship of the true God. O'Meara discusses in some detail many contemporary critics, e.g., Ernest Barker, who oppose this interpretation, and argues on the basis of historical circumstance and Augustine's own declarations in works other than the City of God.--R. C. N.

Our love of art, writes John Barrow, is the end product of millions of years of evolution. How we react to a beautiful painting or symphony draws upon instincts laid down long before humans existed. Now, in this enhanced edition of the highly popular The Artful Universe, Barrow further explores the close ties between our aesthetic appreciation and the basic nature of the Universe. Barrow argues that the laws of the Universe have imprinted themselves upon our thoughts (...) and actions in subtle and unexpected ways. Why do we like certain types of art or music? What games and puzzles do we find challenging? Why do so many myths and legends have common elements? In this eclectic and entertaining survey, Barrow answers these questions and more as he explains how the landscape of the Universe has influenced the development of philosophy and mythology, and how millions of years of evolutionary history have fashioned our attraction to certain patterns of sound and color. Barrow casts the story of human creativity and thought in a fascinating light, considering such diverse topics as our instinct for language, the origins and uses of color in nature, why we divide time into intervals as we do, the sources of our appreciation of landscape painting, and whether computer-generated fractal art is really art. Drawing on a wide variety of examples, from the theological questions raised by St. Augustine and C.S. Lewis to the relationship between the pure math of Pythagoras and the music of the Beatles, The Artful Universe Expanded covers new ground and enters a wide-ranging debate about the meaning and significance of the links between art and science. (shrink)

There have undoubtedly been ample reasons to discourage a translator from approaching this commentary on the Metaphysics. The reasons stem mainly from the lack of a critical text. As is well enough known, such a text is at present in preparation by the Dominicans. Until it appears, attempts even at discussing the many disconcerting problems about the commentary run the risk of proving futile. In consequence, discussions have fallen off in recent years. As Rowan is careful to point out in (...) his introduction, there is sufficient evidence not only that errors have been made through simple negligence in the editions of the commentary, but also that "all sorts of liberties" may have been taken with the text. What we have at present, moreover, might possibly be a running text based on redactions dating from different years in St. Thomas' teaching career. If one may judge from the way Rowan presents the different views, he personally prefers hypotheses that simplify the situation and allow the text now available to be considered as a single continuous writing left in its present form by Aquinas himself. (shrink)

Kurrâ’ya nispet edilen aynı kelimelerdeki edâ farklılıklarının tartışmalara sebep olmasından ötürü kıraat ihtilafı olan kelimelerde ihticâc yapılmasına gereksinim duyulmuştur. Delil getirmek manasında kullanılan ihticâc kavramı, kıraat ihtilafları için söz konusu olduğunda ise kıraat ihtilaflarının sıhhat zemininin ortaya konması kastedilmektedir. Ayrıca 2. asrın sonlarında kıraat tevcîhlerinin yapıldığı müstakil eserler ortaya çıkmakla birlikte kıraat alan yazınına ait genel telifatlarda da kıraat ihticâclarının yapıldığı görülmektedir. Kıraat müelliflerinden biri olan İbnu’l-Cezerî de Neşru’l-ḳırââti’l-‘aşr adlı eserinde zaman zaman kıraat ihticâcına yer vermektedir. Mezkûr eserdeki kıraat ihticâcları (...) hakkında tespit edilebildiği kadarıyla yapılmış tek bir çalışma bulunmaktadır. Fakat bu çalışmada, kıraatten ve bunun dışındaki disiplinlerden yeterince istifade edilmediği belirlenmiştir. Ayrıca selef ulemasının Neşru’l-ḳırââti’l-‘aşr adlı esere ihticâc konusunda etkisi özelinde bir çalışmaya da rastlanmamıştır. Buradan hareketle elinizdeki bu çalışmada, İbnu’l-Ce-zerî’nin kıraat ihticâcına dair uygulamaları Neşru’l-ḳırââti’l-‘aşr adlı eser özelinde incelenmiş, me‘âni’l-Kur’ân ve me‘âni’l-kıraat literatürlerinin ortaya çıktıkları dönem dikkate alınarak h. 2.-4. asırlarda kaleme alınan bu literatürlere ait eserlerin İbnu’l-Cezerî’ye ait kıraat tevcîhlerine etkisinin olup olmadığı araştırılmıştır. Çalışmanın neticesinde İbnu’l-Cezerî’nin yaptığı kıraat tevcîhlerinden ele alınanların bir kısmına, söz konusu üç asırda kaleme alınan me‘âni’l-Kur’ân ve me‘âni’l-kıraat telifatında ekseriyetle yer verilmediği saptanmıştır. İbnu’l-Cezerî’nin ise kıraat ihtilafının olmadığı yerlerde dahi ilgili edâ için ihticâc yaptığı müşahede edilmiştir. Buna ilaveten İbnu’l-Cezerî’nin Neşr’de yaptığı ihticâc uygulamalarının me‘âni’l-Kur’ân ve me‘âni’l-kıraat telifatında yapılan ihticâc işlemleriyle benzeştiği görülmüştür. Yine Neşr’in tevcîh eseri olmaması hasebiyle de İbnu’l-Cezerî tarafından yapılan ihticâcların ihtiyaç merkezli olarak kendini gösterdiği belirlenmiştir. (shrink)

Türk milleti dünyanın en zengin kültürüne sahip olduğu gibi en zengin diline de sahiptir. Ancak daha eski çağların dil verileri ne yazık ki, yazılı vesikalara aktarılmamış, karanlık dönem olarak kalmıştır. O bakımdan Türkçenin Altay veya Proto-Türk devri hakkında bilgimiz sınırlıdır ve sahip olduğumuz kelime sayısı da çok azdır. Eski Türkçe adlanan bu lügat sadece Orhun-Yenisey yazıtları ile tespit edilen ve Uygur yazıtları ile devam eden Türkçenin malum en eski yazılı kaynaklarının sözlüğüdür. Yer yüzündeki diller arasında Türkçenin yerine baktığımızda, Ural-Altay dil (...) grubunun Altay koluna bağlı bir dil olduğu ve geçmişinin M.Ö. 4000’li yıllara indiği görülür. Bu tarihten, M.Ö. 5. yüzyıla kadar olan dönem genel olarak Altay veya Proto-Türk devri olarak adlandırılır. Bu dönemde Türkçe ile ilgili az da olsa birtakım dil kalıntılarına rastlanır; ancak bunun yeterli olmaması ve bu dönemden bize yazılı herhangi bir metnin ulaşmaması, bu çağların karanlık dönem olarak adlandırılmasına neden olmuştur. Bu dönemde Türkçenin Çuvaşça ve Yakutça ile henüz ayrılmadığı, hattâ daha eskiye gittiğimizde Moğol, Mançu, Tunguz dilleriyle aynı çatı altında toplandığı varsayılır. Bilindiği gibi daha önce Eski Türkçe döneminin ayrı ayrı metinlerini kapsayan birçok sözlük çalışması yapılmıştır. Ancak bu sözlükler birbirinden bağımsız hazırlanmış, bir kısmı Göktürk dönemi ile Orhun Yazıtlarını, diğer bir kısmı da Uygur dönemi ile bu dönem metinlerini temel almıştır. Eski Türkçe bir bütün olarak düşünüldüğünde, bu sözlüklerin bazı yönlerden yetersiz kaldığı bir gerçektir. Bu çalışmanın genel amacı, daha önce ortaya konulan Eski Türkçe sözlükleri bir araya getirerek Göktürk ve Uygur dönemlerini birlikte ele alan, daha kapsamlı ve tek bir sözlük oluşturmaktır. O bakımdan daha önce meydana getirilen sözlük çalışmaları temel alınarak ortaya yeni bir sözlük konulmuştur. (shrink)

Mehdî inancı, İslam toplumunda yayılışından kısa bir süre sonra, kitleleri harekete geçiren bir motivasyon olarak Abbâsî İhtilâli sırasında yeniden ortaya çıkmıştır. Bu sebeple, ihtilâli ele alan birçok çalışmada halkta yaygınlık kazanan bu inançtan nasıl ve ne şekilde istifade edildiği incelenmiştir. Abbâsîler, Mehdî inancı olarak ifade edilen beklenen kurtarıcı inancından, ihtilâl başarıya ulaştıktan sonra da hilafette kendilerine meşruiyet sağlama amacı ile istifade etmişlerdir. Böylece Ahbâru’l-Abbâs adlı, Abbâsîlerin ihtilâlle sonuçlanan mücadelelerinin yarı resmi tarihi olarak sayılan kaynakta da Abbâsîlerin beklenen kurtarıcılar olduğunu vurgulayan (...) birçok rivâyet yer almıştır. Ahbâru’l-Abbâs, Abbâsî İhtilâli hakkında önemli bilgiler sunan ve bu nedenle muhtemelen Abbâsî ailesine yakın biri tarafından yazılmış olduğu tahmin edilen anonim bir el yazmasıdır. Abdülaziz ed-Dûrî ve Abdülcebbâr el-Muttalibî tarafından 1971'de yayımlandıktan sonra, Ahbâru’l-Abbâs veya kısaca Ahbâr olarak tanınmıştır. Bu kaynakta Abbâsîlerin beklenen kurtarıcılar olduğunu vurgulayan birçok rivâyet vardır ancak bu rivâyetler daha çok siyah sancakların ortaya çıkışı ile ilgili anlatımlarla sunulmuştur. Şimdiye kadar eser hakkında veya eserden istifade edilerek yapılan çalışmalarda, rivâyetler çoğunlukla ihtilâlin bilinmeyen yönlerine ışık tutacak şekilde ele alınmıştır, fakat bu rivayetler ile Mehdî inancı arasında doğrudan bir ilişki olduğunu vurgulayan bir çalışma bulunmamaktadır. Böylece kaynaktaki rivâyetlerin Mehdî inancı açısından ayrıntılı olarak incelenmediği söylenebilir. Çalışmamızla ilgili literatür bakımından üzerinde durulması gereken iki temel konu vardır. Bunlar arasında da en önemlisi şüphesiz ki Ahbâr’dır. Modern dönemde yeni bulunmuş bu kaynak üzerine olan çalışmalar çoğunlukla Abbâsî İhtilâli’ni ele alan çalışmalardır. Son zamanlarda kaynağın tarihyazımı açısından değeri veya sahihliği hakkında da bazı çalışmalar yapılmıştır. Literatürdeki diğer ilgili çalışmalar ise bir asrı aşkın süredir üzerinde detaylı şekilde inceleme yapılan Mehdî inancı ve bunun ihtilâl için önemine odaklanan araştırmalardır. Bu noktada, Gerlof Van Vloten'in kitabı, Mehdî inancına yönelik bazı önemli noktalara değinen ve bunun Abbâsî İhtilâli üzerindeki etkisini ortaya koyan birincil eser olarak kabul edilmektir. Bununla birlikte Van Vloten, el yazması onun çalışmasını kaleme aldığı dönemde (19. yüzyılın sonunda) henüz keşfedilmediği için Ahbâr’a hiç atıfta bulunmamıştır. Bu makale Abbâsî İhtilâli’nde Mehdî (kurtarıcı) inancının siyah sancaklar hakkındaki rivayetler aracılığıyla oluşturulan etkisini tartışmak amacıyla yazılmıştır. Ahbâr’daki ilgili rivayetleri Mehdî inancıyla ilişkilendirerek ortaya koymaktadır. Bu nedenle bu makale için “Siyah Sancaklı Mehdî” başlığı seçilmiştir. Modern tarihçiler, bu inancın İslam toplumunda giderek yaygınlaştığına ve dolayısıyla Abbâsî hareketinde etkili olduğuna inanmaktadırlar; ancak Ahbâr’dan önce ulaşılan kaynaklar bu iddiayı desteklemek için yeterli değildir. Çalışmada öncelikle Mehdî inancı ele alınacak, daha sonra beklenen kurtarıcı inancının Hicrî 2. yüzyıldaki önemi ve Abbâsî İhtilâli ile ilişkisi tartışılacak, son olarak da Mehdî inancının Abbâsî İhtilâli’ndeki etkinliğinin kaynağımıza nasıl yansıdığı incelenecektir. Bu makale, Ahbâru’l-Abbâs adlı kaynakta, Mehdî inancına doğrudan işaret eden rivayetlerin azınlığına karşın, siyah sancakların ele alındığı rivayetlerin fazla olduğunu savunmaktadır. Böylece Abbâsîlerin Mehdî inancından ihtilâlin başarıya ulaşması ve ardından meşrûiyeti sağlamada istifade ettikleri söylenebilir. Ancak bu inanç yalnızca Mehdî inancı değil, bilhassa siyah sancaklı Mehdî inancıdır. (shrink)

Introduction, by R. A. Markus.--St. Augustine and Christian Platonism, by A. H. Armstrong.--Action and contemplation, by F. R. J. O'Connell.--St. Augustine on signs, by R. A. Markus.--The theory of signs in St. Augustine's De doctrina Christiana, by B. D. Jackson.--Si fallor, sum, by G. B. Matthews.--Augustine on speaking from memory, by G. B. Matthews.--The inner man, by G. B. Matthews.--On Augustine's concept of a person, by A. C. Lloyd.--Augustine on foreknowledge and free will, by W. L. Rowe.--Augustine on free will (...) and predestination, by J. M. Rist.--Time and contingency in St. Augustine, by R. Jordan.--Empiricism and Augustine's problems about time, by H. M. Lacey.--Political society, by P. R. L. Brown.--The development of Augustine's ideas on society before the Donatist controversy, by F. E. Cranz.--De Civitate Dei, XV, 2, and Augustine's idea of the Christian society, by F. E. Cranz.--Chronological table.--Note on further reading (p. [422]-423). (shrink)

Bu araştırma Hz. Peygamber’e izafe edilen “Dünya müminin zindanı, kâfirin cennetidir” rivayetini konu edinmektedir. Zikri geçen hadisle ilgili literatür taraması yapıldığında müstakil bir araştırmaya rastlanmamaktadır. Esasında ilim geleneğimizde tek bir hadisi bütün yönleriyle inceleyen pek çok araştırma vardır. Ancak söz konusu haberin müsellem ve mesajı açık kabul edilmesi hem Arap hem de Batı araştırmalarına konu edilmemesinin gerekçesi olabilir. İlgili rivayetin temel hadis kaynaklarında muhtelif metinlerle, beş ayrı sahâbîden aktarıldığı tespit edilmiştir. Araştırmamızda sözü edilen metin ve senedler ayrı ayrı incelenerek rivayetin (...) hadis ilmi açısından değeri tartışılmıştır. Rivayetin pek çok tariki olduğu için araştırma merfu‘ haberlerle sınırlandırılmıştır. Sözü edilen rivayete temel hadis metinlerinde hangi bâb başlığı altında yer verildiği ve klasik hadis şerhlerinde metne nasıl yaklaşıldığı tetkik edilmiştir. Rivayetin “zühd” konusunun ayrılmaz bir parçası haline geldiği ve buna bağlı olarak vaaz ve irşad literatüründe önemli bir yer tuttuğu tespit edilmiştir. Hadiste müminin dünya hayatıyla ilişkisine dair serdedilen ifadeler, kabaca “fâni olan her şeye yüz çevirmek” şeklinde tanımlayabileceğimiz zühdle ilişkilendirilmesine yol açmıştır. Hadis şârihleri ise mezkûr haberi dünya arzularının cezb ediciliğiyle, süreklilik arz eden meşakkatli ibadetlerle mükellef olmanın verdiği zorlukla ve dünyada bireylerin başına gelen musibetlere karşı sabretmesi gerektiğiyle ilişkilendirmişlerdir. Bu bakımdan musannifler ile şârihlerin hadisi benzer perspektifle değerlendirdikleri görülmüştür. Çalışmamızda, Kur’an ve hadis metinlerinde yer alan metaforik anlatı biçimi göz önünde tutulduğunda hadisi farklı bir bakış açısıyla değerlendirmenin mümkün olup olmadığı tespit edilmiştir. Zira metafor, retorik sanatların önemli bir unsuru olup, benzetme edatlarını kullanmadan farklı konular arasında anlam bağlantısı kurma sanatıdır. İstiare, teşbih, alegori ve kinaye gibi türlerle benzerlikler taşısa da anlatılan konudan ziyade anlatım tarzını vurgulayarak sözleri güçlendirmesiyle diğerlerinden ayrılmaktadır. Metaforlar düşünce dünyasına derinlik katmakla kalmaz, aynı zamanda karmaşık veya soyut kavramların daha anlaşılır ifade edilmesine imkân tanır. Dilin gücünü ortaya çıkarırken, yaratıcı düşünce ve duygusal bağlantılar kurma becerisini pekiştirerek anlatının içerdiği mesajın vurgusunu artırır ve muhatapta daha derin etki bırakmayı sağlar. Tüm bunlardan hareketle ilgili metinde yer alan “zindan” kavramının metaforik bir anlam içerdiği kabul edildiğinde yeni bir yorum denemesine açık olduğu söylenebilir. Özellikle modern dönemde belirgin, açık ve fark edilir düzeyde ortaya çıkan düşünce ve ahlak krizine karşı bir anlamlandırma yolu seçerek ilgili rivayeti “medeniyet ve sünnet” ilişkisini göz önünde tutarak metaforik bir yorum denemesiyle ele aldık. Zira bu sözleriyle Resûl-i Ekrem’in çökmüş ve çürümekte olan medeniyetlerin haksızlık ve sefaletin kaynağı haline getirdiği tek dünyacı anlayışı reddettiği, nimetlere ve mahrumiyetlere karşı gereğinden fazla ya da az değer atfetmeyi kabul etmediği ve ölümle her şeyini kaybedeceğini düşünenlere karşı bilinç uyandırmaya çalıştığı iddia edilmektedir. Bunun yanında modern insanın İslâm medeniyetini yeniden canlandırabilmesini engelleyen bir dizi kriz vardır. Bunlar ruhsal, bireysel, düşünsel, metafizik ve toplumsal krizlerdir. İnsan, ruhsal krizi manevi ilerleme ve aydınlanmayla; bireysel krizi değerleri arzulara bırakmamakla; düşünsel krizi farklı düşüncelere açık bir şekilde eleştirel düşünceyi geliştirmekle; metafizik krizi dünyevi cazibelerden arınarak varoluşsal kısıtlamalara sırt çevirip bilgi ve anlam arayışına yönelmekle; toplumsal krizi toplumdaki değişimlere katkıda bulunarak insan hakları mücadelesi vermekle alt edebilir. Araştırmamızda insanın bu krizlerle başa çıkıp zindandan kurtularak özgürlüğe kavuşacağı ve kendi medeniyetini kurabileceği fikri metaforik bir yorum denemesiyle ileri sürülmüştür. Modern dönemde karşımıza çıkan sorunların tespitinin ve bu sorunlara dair çözüm önerilerinin rivayet kültüründen beslenmek suretiyle yapılmasının mümkün olup olmadığı da bu sayede tetkik edilmiştir. Bu kapsamda “Dünya müminin zindanı, kâfirin cennetidir” rivayetinin ne şekilde anlaşıldığı veya anlaşılması gerektiği etrafındaki tartışmalara temas edilerek yeni bir yorum arayışına gidilmiştir. Söz konusu arayış “deneme” olarak isimlendirilmiş ve sonraki araştırmacıların çok daha kapsamlı denemelerde bulunması hedeflenmiştir. (shrink)

Dil, düşüncelerin ifade edilmesini, bilgi aktarımını ve sosyal etkileşimi sağlayan temel bir olgudur. Dil eğitimi ise kültürler arası iletişimi kolaylaştıran ve dünya genelinde etkili iletişim kurma becerisi kazandıran bir faaliyettir. Birden fazla dil bilmek, farklı kültürlere ve bakış açılarına açık olmayı sağlar. Yaşadığı dünya düzeni içerisinde çağın gerisinde kalmak istemeyen, uygar ve etkileşimli bir toplum olma niyetini taşıyan Fransa hükümet yetkilileri dil eğitimi konusunda ciddi adımlar atmıştır. 1795 yılında Doğu dilleri üzerine uzmanlaş Inalco’yu kurarak başta Osmanlı olmak üzere İslâm dünyasının (...) konuştuğu dili öğrenen uzmanlar yetiştirmeye başlamıştır. Kuruluşundan itibaren sistemli bir şekilde dil yelpazesini genişleten Inalco, Türkçe, Arapça, Çince, Farsça, Hintçe, Japonca, Korece, Rusça, İbranice ve daha birçok Doğu dilini bünyesine katmıştır. Bu dilleri öğrenen ve konuşan kişiler sayesinde Fransa, Doğuyla olan münasebetini güçlü tutmakta ve burada bulunan devletlerle uzaktan yahut yakından temas içerisinde kalmayı sürdürmektedir. Yaklaşık dört asırlık geçmişiyle Inalco, bir dil eğitimi merkezi olmanın yanında şarkiyat kurumları içerisinde önde gelen, sayısız oryantalist yetiştirip çeşitli sahalarda eserlerin yazılmasına imkân tanıyan bir kurumdur. Kuruluş, misyonuna uygun olarak uzun süre Doğu dilleri ve medeniyetleri üzerine uzmanlaşmış öncü isimleri yetiştirip çalışmalarıyla kültürel etkileşimi teşvik etmiş ve kültürler arası anlayışı geliştirmeye yardımcı olmuştur. Kurumsal tecrübesiyle ilgi alanını hep genişleten Inalco günümüzde neredeyse tüm dünya dilleri ve medeniyetleri üzerine çalışmalarını devam ettirmektedir. Artık dil ve kültür alanındaki uzmanlığı ve köklü geçmişiyle dünya genelinde saygın bir kurum olarak kabul edilmektedir. Inalco’da yetişen dil uzmanları Fransız hükümetinin diplomatik ve ticari ilişkilerinde aktif rol alarak bu konularda yetkililere tercümanlık hizmeti sunmuşlardır. Aynı zamanda uzman oldukları dillerin yeni nesillere öğretilmesinde öğretici pozisyonlarını korumuşlar ve ilişkide oldukları kültürlerin tanınmasında da önemli roller üstlenmişlerdir. Her ne kadar yaptıkları iş şarkiyat hizmeti olsa da Doğu kültürüne ait mirasın gün yüzüne çıkartılmasında, değerlendirilmesinde ve tasnifinde yer alarak bu kültürlere ait ögelerin korunmasında yardımcı unsur olmuşlardır. Silvestre de Sacy, Louis Bazin, Régis Blachère, Louis Massignon vb. birçok Doğu bilimci burada yetişerek hem kendi ülkelerine hem de Doğu kültürüne hizmet etmişlerdir. Ancak akademik ortamda Inalco ve benzeri kurumlar üzerine yeteri kadar çalışmanın olmadığı da bir gerçektir. Dolayısıyla bu çalışmada, Inalco’nun kuruluşu, işleyiş şekli ve faaliyet alanları tanıtıldıktan sonra bir şarkiyat kurumu olarak misyonu üzerinde durulacaktır. Saha araştırması, gözlem, yetkili mercilerden alınan bilgi ve belgelerle oluşturulan çalışmanın alandaki boşluğu dolduracağı düşünülmektedir. Yaklaşık dört asırlık geçmişiyle Inalco, bir dil eğitimi merkezi olmanın yanında şarkiyat kurumları içerisinde önde gelen, sayısız oryantalist yetiştirip çeşitli sahalarda eserlerin yazılmasına imkân tanıyan bir kurumdur. Fiilen 1795 yılında Fransa’da kurulan Inalco kuruluş misyonuna uygun olarak uzun süre Doğu dilleri ve medeniyetleri üzerine uzmanlaşmış öncü isimleri yetiştirmiştir. Uzun süre şarkiyat alanına odaklanan Inalco, Doğu dilleri ve medeniyetleri üzerindeki çalışmalarıyla kültürel etkileşimi teşvik etmiş ve kültürler arası anlayışı geliştirmeye yardımcı olmuştur. Kurumsal tecrübesiyle ilgi alanını hep genişleten Inalco günümüzde neredeyse tüm dünya dilleri ve medeniyetleri üzerine çalışmalarını devam ettirmektedir. Artık dil ve kültür alanındaki uzmanlığı ve köklü geçmişiyle dünya genelinde saygın bir kurum olarak kabul edilmektedir. Ancak akademik ortamda Inalco ve benzeri kurumlar üzerine yeteri kadar çalışmanın olmadığı da bir gerçektir. Dolayısıyla bu çalışmada, Inalco’nun kuruluşu, işleyiş şekli ve faaliyet alanları tanıtıldıktan sonra bir şarkiyat kurumu olarak misyonu üzerinde durulacaktır. Saha araştırması, gözlem, yetkili mercilerden alınan bilgi ve belgelerle oluşturulan çalışmanın alandaki boşluğu dolduracağı düşünülmektedir. (shrink)

Din-bilim ilişkisi tarihsel süreçte olduğu gibi günümüzde de tartışılmaya devam etmektedir. Hristiyan Avrupa’sında ortaya çıkan tartışmaların İslam dünyasını da etkilediği bir vakıadır. İslam kelamcıları, İslam dini ile bilim arasında bir çatışmanın olmadığı genel kabulüyle hareket ederler. Özellikle bu noktada kelamın vesâil alanı, metafiziğin desteklendiği alan olarak kabul görmektedir. Modern dönemde vesâil alanında önemli bilimsel çalışmaların olduğu görülmektedir bunlardan biri de Nöroteolojidir. Nöroteoloji, davranışı nöral (sinirsel) temelde inceleyip açıklamaya çalışan bilim dalıdır. Bu noktada özellikle dindarlığın nörolojik temelleri ve evrimsel işlevi hakkında (...) önemli bilgiler sunmaktadır. Bu çalışmada kelamın en önemli tartışma konularından biri olan kesb nazariyesi, Nöroteolojik açıdan Benjamin libet deneyiyle değerlendirilmektedir. Deney sonuçları yayınlandığında o güne kadar felsefe ve bilim dünyasında tartışılagelen insanın irade özgürlüğü meselesine yeni bir tartışma zemini hazırlamıştır. Özellikle Eş’ârî’nin kesb anlayışının da ciddi tartışmalara sebebiyet verdiği bilinmektedir. Allah’ın mutlaklığı açısından ele alınan bu düşünce, insan özgürlüğü ve sorumluluğunu ortadan kaldırır düşüncesiyle eleştirilmiştir. Ancak Benjamin libet deneyinin, Eş’ârî’nin kesb anlayışına uygun veriler içermesi dikkat çeken bir husus olarak göze çarpmaktadır. (shrink)

Makalenin konusu Ebû Hanîfe örneğinden hareketle İslam düşüncesinde yargı-siyaset ilişkisi-dir. Ebû Hanîfe’nin yaşadığı döneme kadar karizmanın dini ve siyasi kültürde gelişimine paralel olarak yargı-siyaset ilişkileri bağlamında İslam düşüncesinde bazı formlar çoktan ortaya çık-mıştı. Burada amaç İslam’ın henüz ikinci asrında yargı-siyaset ilişkilerini Ebû Hanîfe üzerinden anlamaya çalışmak ve dolaylı olarak da meselenin bugüne yansıyan yönlerine ışık tutmaktır. Bu yüzden farklı sosyolojik düzlemlerde inşa edilmiş Şiî, Haricî, Sünnî öteki formlar çalışma dışında tutulmuştur. Araştırma Ebû Hanîfe’nin; doktrini oluşturan Kur’an, sünnet ve sahabe uygulamaları (...) ile kendi dönemindeki dini, siyasi, sosyal ve kültürel şartlar arasında nasıl bir okuma yaptığını sorunsallaştırmıştır. Çalışmada Ebû Hanîfe’nin yargı-siyaset ilişkisi bağlamın-da ortaya çıkardığı genel anlama biçiminin, işaret edilen dini ve tarihi şartlarla kendi dini top-lumsallaşma çevresindeki diyalektik bir ilişkide şekillendiği varsayılmıştır. Dolaylı gözlem yöntemi ile elde edilen veriler bir tekil olay incelemesi bağlamında fenomenolojik bir çözüm-lemeye tabi tutulmuştur. Konu bugüne kadar ilahiyat bağlamında olduğu gibi din bilimi alanın-da da dikkat çekici görülmemiştir. Makale İslam düşüncesinde yargı-siyaset ilişkisinin farklı desenleri arasında Ebû Hanîfe modelini tartışması bağlamında bir değere sahip görülebilir. Çalışmada; temel hak ve özgürlüklerin korunması noktasında sivil ve barışçıl bir muhalefetin yeterli olmadığı, iktidarın kişisel hakları tanımaktan daha çok kişisel ödevler ve mutlak itaat talebi ile siyaset yaptığı bir ortamda Ebû Hanîfe’nin soruna ahlaki bir saikle yaklaştığı ve bu bağlamda bir çözüm önerisi getirdiği görülmüştür. Ebû Hanîfe gerek otorite ve karizması ge-rekse ekonomik statüsü ve kültürel birikiminden aldığı güç ile yaşadığı dönemde üst düzey siyasal ve hukuki bir katılım gerçekleştirmiştir. Yasama erkinin özgür bir üyesi olarak Ebû Hanîfe temel haklar bağlamında hayatı boyunca hep iktidarlarla karşı karşıya gelmiş ve bu mücadele içinde iken de öldürülmüştür. Müslüman bir ailede doğmasına rağmen dönemin politik tavrı nedeniyle daha doğumuyla birlikte iktidar tarafından öteki olarak görülmüş ve ömrü boyunca bu statü ile yaşamak zorunda kalmıştır. Başlangıçta kendi ailesi içinde toplum-sallaşırken deneyimlediği mevalilik duygusu, Ebû Hanîfe’de özellikle hocasının ölümünden sonra iktidarlara karşı toplumsal bir hak arayışına dönüşmüştür. Esasen kendi özelinde bir hak arayışı olmaksızın iktidarların yasa ile sorunlu politik tavırları karşısında dini, hukuki ve top-lumsal bir tavır içinde yürüttüğü bu mücadelesi Ehl-i Beyt’i ve diğer bütün toplumsal grup ve kategorileri içine alan bir genişlikte ilerlemiştir. Ebû Hanife’nin yargı- siyaset ilişkisine dair bu yaklaşımı teorik ve pratik olarak tamamen sistematik bir çerçevede şekillenmiştir. İslam hu-kukunun dayandığı bilgi gövdeleri kapsamında o, çok kapsayıcı ve dinamik bir tarzda din ve şeriat kavramsallaştırması yapmıştır. Buna göre Ebû Hanîfe dine temel hakların dayandığı temel yasa anlamı yüklerken şeriata ise kendisinin bu dini alana veya başka bir ifadeyle yasaya göre düzenlendiği neshe açık, değişken bir alan anlamı vermiştir. Bu tevhit eksenli hiyerarşi içinde siyaset, yasaya karşı kesin sorumluluğu olan dünyevi bir alan görülmüştür. Ebû Hanîfe’nin İslam’ın ilk dönemini bir hukuk devleti nosyonu içinde değerlendirdiğinde kuşku yoktur. Buna mukabil, genel yargı-siyaset ilişkisine yaklaşımından anlaşıldığına göre yaşadığı dönemi, iktidarlar tarafından hukukun araçsallaştırıldığı bir dönem olarak görmüştür. Kurmuş olduğu akademi onun yargı-siyaset ilişkisine bakışının önemli bir pratiğidir. Bu akademiden yetişen ve daha sonra resmi ve gayri resmi olarak yasamanın bir üyesi olan öğrencilerine tav-siyeleri ve mektupları, onun bir yargı elemanı olarak siyaset kurumuna yaklaşımının sübjektif değil; bir düzen ihtiyacının ortaya çıkardığı objektif bir tavır olduğunu göstermiştir. Ebû Hanîfe teorik yaklaşımını pratik bir eylem alanı ile birleştirmek suretiyle yargı-siyaset ilişkisine bakışı konusunda oldukça net bir fotoğrafa sahiptir. (shrink)

Books Reviewed in this Article: Transforming Bible Study. By Walter Wink. Pp.175, London, SCM Press, 1981, £3.50. Isaiah 1–39. By R.E. Clements. Pp.xvi. 301, London, Marshall, Morgan and Scott, 1980, £3.95. Isaiah 40–66. By R.N. Whybray. Pp.301, London, Marshall, Morgan and Scott, 1975, Reprinted 1981, £3.95. Die Gestalt Jesu in den synoptischen Evangelien. By Heinrich Kahlefeld. Pp.264, Frankfurt, Verlag Josef Knecht, 1981, no price given. Following Jesus: Discipleship in the Gospel of Mark. By Ernest Best. Pp.283, Sheffield, JSOT Press, 1981, (...) £15.00, £5.95. The Origin of Paul's Gospel. By Seyoon Kim. Pp.xii, 391, Tübingen, J.C.B. Mohr, 1981, 78 DM. An die Römer. By Ernst Käsemann. Pp.xvi, 411, Tübingen, J.C.B. Mohr, 1980, 48 DM. Les Récits de Resurrection des Morts dans le Nouveau Testament. By Gerard Rochais. Pp.xv, 252, Cambridge, Cambridge University Press, 1981, £15.00. Prêtres Anciens, Prétre Nouveau selon le Nouveau Testament. By Albert Vanhoye. Pp.366, Paris Editions du Seuil, 1980, no price given. Woman in the World of Jesus. By Evelyn and Frank Stagg. Pp.292, Edinburgh, The St Andrew Press, 1981, no price given. Jesus, Man and the Church. By Karl Rahner. Pp.260, London, Darton Longman & Todd, 1981, £14.50. Jesus Lord and Savior: A Theopathic Christology and Soteriology. By William M. Thompson. Pp.ix, 287, Leominster, Fowler Wright, 1981, £7.45. God and World in Schleiermacher's ‘Dialektik’ and ‘Glaubenslehre’. Criticism and the Methodology of Dogmatics. By John E. Thiel. Pp.xiv, 239, Bern, Frankfurt and Las Vegas, Peter Lang, 1981, SF 49.50. Ministry: A Case for Change. By Edward Schillebeeckx. Pp.ix, 165, London, SCM Press, 1981, £4.95. The Sacraments: Readings in Contemporary Sacramental Theology. Edited by Michael J. Taylor. Pp.274, New York, Alba House, 1981, $7.95. Believing in the Church: The Corporate Nature of Faith. A Report by the Doctrine Commission of the Church of England. Pp.ix, 310, London, SPCK, 1981, £8.50. Confessing the Faith in the Church of England Today. By R.T. Beckwith. Pp.36, Oxford, La timer House, 1981, £1.00. A Kind of Noah's Ark? The Anglican Commitment to Comprehensiveness. By J.I. Packer. Pp.39, Oxford, Latimer House, 1981, £1.00. Reasonable Belief: A Survey of the Christian Faith. By Anthony Hanson and Richard Hanson. Pp.xii, 283, Oxford University Press, 1981, £8.50. Doctrine in the Church of England. The 1938 Report with a new introduction by G.W.H. Lampe. Pp.lx, 242, London, SPCK, 1982, £8.50. The Divine Right of the Papacy in Recent Ecumenical Theology. By J. Michael Miller. Pp.xvi, 322, Rome, Università Gregoriana Editrice, 1980, 18,000 Lire. Der heilige Geist in der Theologie von Heribert Mühlen: Versucheiner Darstellung und Würdigung. By John B. Banawiratma. Pp.ix, 310, Frankfurt and Bern: Peter D. Lang, 1981, SFr. 60.00. Standing Before God: Studies on Prayer in Scriptures and Tradition with Essays in Honor of John M. Oesterreicher. Edited by Asher Frinkel and Lawrence Frizzell. Pp.410, New York, Ktav Publishing House, 1981, $29.50. Judaism and Healing. By J. David Bleich. Pp.xiii, 199, New York, Ktav, 1981, $15.00. The Diversity of Moral Thinking. By Neil Cooper. Pp.x, 303, Oxford, Clarendon Press: Oxford University Press, 1981, £15.00. L'Homme: Sujet ou Objet? By Jacques Croteau. Pp.260, Montreal, Bellarmin: Tournai, Desclée et Cie, 1981, $15.00. The Texture of Knowledge: An Essay on Religion and Science. By James W. Jones. Pp.97, Washington, University Press of America, 1981, no price given. Cosmos and Creator. By Stanley L. Jaki. Pp.xii, 168, Edinburgh, Scottish Academic Press, 1980, £6.75. Dante, Philomythes and Philosopher: Man in the Cosmos. By Patrick Boyde. Pp.vii, 408, Cambridge, Cambridge University Press, 1981, £30.00. Dissidence et Philosophie au Mayen Âge. By E.L. Fortin. Pp.201, Montreal, Bellarmin, 1981, $12.00. The Philosophy of John Norris of Bemerton. By Richard Acworth. Pp.x, 388, Hildesheim, Georg Olms, 1979, 74 DM. Philosophy and Ideology in Hume's Political Thought. By David Miller. Pp.xii, 218, Oxford, Clarendon Press, 1981, £15.00. Hegelianism. By John Edward Toews. Pp.x, 450, Cambridge, Cambridge University Press, 1980, £25.00. One Hundred Years of Thomism. Edited by V.B. Brezik. Pp.210, Houston, Centre for Thomistic Studies, 1981, no price given. Gramsci's Political Thought: Hegemony, Consciousness and the Revolutionary Process. By J.V. Femia. Pp.xiii, 303, Oxford, Clarendon Press, 1981, £17.50. Greek and Roman Slavery. By Thomas Wiedemann. Pp.xvi, 284, London, Croom Helm, 1981, £10.95, £5.95. Prophecy and Millenarianism. Essays in Honour of Marjorie Reeves. Edited by Ann Williams. Pp.x, 355, London, Longman, 1980, £25.00. Of Prelates and Princes: A Study of the Economic and Social Position of the Tudor Episcopate. By Felicity Heal. Pp.xv, 353, Cambridge, Cambridge University Press, 1980, £17.50. Radical Religious Movements in Early Modern Europe. By Michael Mullett. Pp.xxiv, 193, London, George Allen & Unwin, 1980, £10.50. The Jesuits. By J.C.H. Aveling. Pp.390, London, Blond and Briggs, 1981, £16.95. The Beginnings of Ideology. By Donald R. Kelley. Pp.xv, 351, Cambridge, Cambridge University Press, 1981, £24.00. Utopia and the Ideal Society: A Study of English Utopian Writing 1516–1700. By J.C. Davis. Pp.x, 427, Cambridge, Cambridge University Press, 1981, £25.00. Eastern Politics of the Vatican 1917–1979. By Hansjakob Stehle. Pp.466, Athens, Ohio University Press, 1981, £16.20, £8.10. Structuralism or Criticism? By Geoffrey Strickland. Pp.viii, 209, Cambridge, Cambridge University Press, 1981, £17.50. The Call of God: The Theme of Vocation in the Poetry of Donne and Herbert. By Robert B. Shaw. Pp.xiii, 123, Cambridge, Mass., Cowley Publications, 1981, $5.00. John and Charles Wesley: Selected Prayers, Hymns, Journal Notes, Sermons, Letters and Treatises. Edited by Frank Whaling. Pp.xx, 412, London, SPCK, 1981, £8.95. The Trickster in West Africa: A Study of Mythic Irony and Sacred Delight. By Robert D. Pelton. Pp.312, Berkeley, University of California Press, 1980, £15.00. (shrink)

İSNAD, sosyal ve beşeri bilimler alanında hazırlanan çalışmalarda kullanılmak üzere Türkiye merkezli olarak geliştirilen akademik yazım ve kaynak gösterme sistemidir. “Kaynak gösterme”, bilginin bilimselliğinin bir gereği olduğu kadar fikrî mülkiyet ve telif haklarına saygının da bir gereğidir. İstifade edilen bir kaynağın araştırmada belirtilmemesi yayın etiği suçudur (intihal / plagiarism). Bu sebeple ortaya konulan bilimsel bir çalışmanın kaynakları, başka araştırmacılar tarafından tekrar ulaşılabilir ve kontrol edilebilir olacak şekilde bibliyografik bileşenleri ile doğru ve eksiksiz olarak yazılmak durumundadır. İSNAD atıf sistemi ise Türkiye (...) merkezli olarak Antropoloji, Arkeoloji ve Sanat Tarihi, Coğrafya, Dil ve Edebiyat, Eğitim, Felsefe, Halkbilimi, Hukuk, İktisadi ve İdari Bilimler, İlahiyat, Psikoloji, Sanat, Sosyal Hizmetler, Sosyoloji ve Tarih gibi sosyal ve beşeri bilimler alanında görülen atıf ve kaynak gösterme gereksinimlerinin giderilmesi amacıyla geliştirilmiştir.İSNAD atıf sistemi; akademik bir yazının başlığının nasıl belirleneceği, özetinin hangi bilgileri içermesi gerektiği, anahtar kavramların nasıl seçileceği, başlıklandırma formatının nasıl olması gerektiği, içerdiği tablo ve şekillerin nasıl oluşturulacağı, çalışmada kullanılan Arapça, Farsça, İngilizce ve diğer eser adlarının ve müellif isimlerinin nasıl yazılacağı, tarih ve yüzyılların hangi şekilde gösterileceği, yayın etiği kapsamında nelere dikkat edilmesi gerektiği, istifade edilen kaynak eserden dolaylı veya doğrudan nasıl alıntı yapılacağı, atıf yapılan kaynakların metin içinde veya dipnotta nasıl yazılacağı ve kaynakçanın nasıl oluşturulacağı gibi akademik yazımla ilgili bilinmesi ve uygulanması gerekli tüm kuralları içermektedir.Sözlükte “dayanmak, yaslanmak, itimat etmek” manasındaki “sened” kökünden türeyen isnad, “temellendirmek, dayamak; sözü söyleyenine kadar ulaştırmak, bir sözün, bir rivayetin geliş yolunu haber vermek, ilk kaynağa kadar götürmek” anlamlarına gelmektedir. “Sözünün senedi nedir?” örneğinde olduğu gibi sözün kaynağını sorgulamak ve belirtmek için kullanılmaktadır. Bu anlamda isnad, akademik yazımda atıf veya alıntı yapılan kaynağı belirtmek için geliştirilen atıf sistemine, Türkiye merkezli yayın yapan ilahiyat alan dergilerinde görev üstlenen editörlerin çoğunluğunun (%70,4) kararı ile ad olarak seçilmiştir.İSNAD atıf sistemi, 2017-2018 yıllarında “İlahiyat Atıf Sistemi” olarak geliştirildi ve ilk versiyonu 12/03/2018 tarihinde matbu ve online olarak yayınlanarak ücretsiz olarak kullanıma sunuldu. Sistemin Türkiye’de ve Türk Cumhuriyetlerinde ilahiyat alan dergileri arasında ilgi görmesi ve ilahiyat alanı dışında da kullanımına dair talepler gelmesi üzerine İSNAD’ın ikinci versiyonu, tüm sosyal bilimler alanında kullanılabilecek şekilde geliştirildi ve Eylül 2018 itibari ile hizmete sunuldu. İSNAD artık sosyal ve beşeri bilimlerin tüm alanlarında kullanılabilmektedir.İSNAD atıf sistemi, Dr. Abdullah Demir tarafından Sivas Cumhuriyet Üniversitesi Rektörlüğü’nce desteklenen RGD-015 numaralı “Ulusal İlahiyat Atıf Dizini Projesi” kapsamında, Sivas Cumhuriyet Üniversitesi Dini İlimler Uygulama ve Araştırma Merkezi (DİMER) bünyesinde, akademik yayıncılık alanında uzman öğretim üyelerinin ve hakemli dergi editörlerinin görüş, öneri ve değerlendirmeleri alınarak geliştirildi. Yaygın atıf biçimlerinden APA, Amerika Psikoloji Derneği (American Psychology Association) ve Chicago ise Modern Diller Derneği (Modern Languages Association) tarafından geliştirilerek satışa sunulmuştur.İSNAD; Türkiye merkezli olarak geliştirilen, kullanıma sunulduğu 12/03/2018 tarihinden kısa bir süre sonra hakemli akademik dergi ve kitap yayıncıları ile Fakülte Dekanlıkları (mezuniyet tezlerinin yazımında) ve Sosyal Bilimler Enstitüsü Müdürlüklerince (Yüksek Lisans ve doktora tezlerinin yazımında) kullanımı benimsenen, Web of Science / Clarivate Analytics, TÜBİTAK TR Dizin ve TÜBİTAK DergiPark gibi akademik yayıncılıkla ilgili indeks ve dergi platformlarınca kaynak gösterme biçimlerinden biri olarak sistem entegrasyonu yapılan, Zotero, Mendeley ve EndNote gibi dünya çapında kullanılan kütüphane ve referans düzenleme yazılımlarına uygun şablonları hazırlanan ve ücretsiz olarak kullanıma sunulan ilk ve tek yerli-milli kaynak gösterme sistemidir ve bu açıdan oldukça önem arz etmektedir. Türkçe’nin bir bilim dili haline gelmesi hedefleniyorsa, bu hedefe ulaşmada, Türkçe olarak hazırlanan bir bilimsel yazım ve kaynak gösterme sisteminin bulunması da bir zorunluluktur. Ortaöğretim ve üniversite öğrencilerinin Türkçe olarak hazırlanan ve ücretsiz olarak kullanıma sunulan İSNAD atıf sistemini öğrenmeleri ve kullanmaları, aslı İngilizce olan ve satın alma imkanı da elde edemeyecekleri sistemleri öğrenmelerine kıyasla daha elverişlidir ve kolaydır. Türkçe konuşan ülkelerin bilim insanlarının bildiri, makale, kitap, proje ve benzeri bilimsel çalışmalarını İSNAD atıf sistemini kullanarak hazırlamaları, Türkçenin ortak bir bilim dili olarak güçlenmesine katkı sağlayacaktır. İSNAD atıf sistemi ile Türkiye’de ve Türki Cumhuriyetlerde; Antropoloji, Arkeoloji, Coğrafya, Dil ve Edebiyat, Felsefe, Halkbilimi, Hukuk, İktisadi ve İdari Bilimler, İlahiyat, Müzik, Psikoloji, Sanat Tarihi, Sosyal Hizmetler, Sosyoloji ve Tarih gibi sosyal ve beşeri bilimler alanında hazırlanan yayınlarda ortak bir atıf sisteminin kullanımını sağlamak hedeflenmektedir. İSNAD atıf sisteminin kullanımı, Türkçe konuşan ülkelerde sosyal ve beşeri bilimler alanında kaynak göstermede standartlaşmayı sağlayarak atıf ve etki değeri tespitine olanak sağlayacak ve Türk dünyası arasında bilimsel iletişimi kolaylaştıracaktır.İSNAD atıf sistemi, sosyal ve beşeri bilimler alanında araştırma yapan ve yazı kaleme alan öğrenciler, akademisyenler ve yazarlar ile bu alanda yayın yapan kurum ve kuruluşların hizmetine sunulmuştur. Sosyal bilimler alanında yayın yapan birçok dergi İSNAD atıf sistemini kullanmaya başlamıştır. Lisans mezuniyet tezi, yüksek lisans tezi ve doktora tezlerinin yazımında İSNAD atıf sisteminin kullanılmasını öngören ve bunu tez yazım kılavuzlarına dahil eden üniversitelerin sayısı artmaktadır. Ayrıca ulusal ve uluslararası sempozyum ve kongre düzenleyen birçok kurum ve kuruluş, katılımcıların bildirilerini İSNAD atıf sistemine uygun olarak hazırlamalarını talep etmeye başlamıştır. Ücretsiz olarak kullanıma sunulan bu sistem, kullanıcı dostu arayüzü ve kaynak gösterme yazılım eklentileri ile hızla kabul görmekte ve benimsenmektedir. Öğrenciler, yazarlar, araştırmacılar ve akademisyenler; İSNAD’ın EndNote, Zotero ve Mendeley gibi kaynak gösterme yazılım eklentileri sayesinde daha kolay, daha hızlı ve hatasız olarak “atıf ve kaynak gösterme” işlemlerini yapabilmektedirler. Bu sisteminin Türkiye ve Türk Cumhuriyetlerinde kullanımı yaygınlaşmaya devam etmektedir. www.isnadsistemi.org. (shrink)

Bu makale Orhan Pamuk’un Kar romanından hareketle çağdaş Türk romanında din ve siyaset ilişkisine odaklanmıştır. Çalışma, Türkiye’nin yakın dönemdeki dini ve siyasi tartışmalarına edebi bir kurgu ile yaklaşan Kar’da din-siyaset ilişkilerinin nasıl bir paradigma üzerine oturduğunu ve bu çerçevede Türkiye’de dini ve siyasi kültürün romana nasıl yansıdığını anlama ve açıklama hedefini gütmüştür. Romanda 1980 sonrası yeni bir gelişim ivmesi yakalamış ve 1990’lar boyunca siyaseti daha aktif bir şekilde motive eden sağ, muhafazakar ve İslamcı çevrelerle aslında -yazarın yaklaşımı çerçevesinde- Türkiye’ye bir (...) türlü uğramayan modernizmin Türkiye’dekijakoben ve taşralı temsilcilerinin değerleri arasındaki çatışmalar öne çıkarılmıştır. Postmodern bir bakış açısıyla yazılan Kar İslamcı-laik, Doğulu-Batılı çatışmaları arasında modernleşme çabalarının devam ettiği bu aşamada din ve siyaset ilişkileriyle ilgili önemli fotoğraflar paylaşmıştır. Nihayet romanda din; yoksulluk ve yoksunlukları araçsallaştırıcı, yerine göre değişimi engelleyici karakteri yanında baskın olarak ideolojik yönü ile öne çıkarılmıştır. Siyaset ise orada daha çok jakoben ve laik, modernleşme ile ilişkisi bağlamında da taşralı olarak betimlenmiştir.Özet: Şüphe yok ki imparatorluktan Cumhuriyete geçiş sürecinde edebiyat; özellikle de Batılı bir ürün olarak roman, modern Türkiye’nin bilinç düzeyinin inşasında önemli bir rol oynamıştır. Bu edebi etki belli bir çizgi takip etmek yerine 2 asra yaklaşan maceralı yolculuğu içinde genellikle Türk toplumunun dönemsel tarihi, sosyal, politik şartları ile uyum içinde yürümüştür. Bu bağlamda Türk romanı başlangıçta daha yoğun olmak üzere siyasal yapıyı meşrulaştırıcı bir tavır takınırken özellikle son yarım asırda modernleşmenin ulaştığı noktalar itibariyle farklı iktidar ve ideoloji üretmenin bir aracı olarak da görülmüştür. Fakat bununla birlikte kültürel sistemin önemli bir unsuru olarak din romanın söz konusu yolculuğunda hep ana temalardan biri olmuştur.Makale çağdaş Türk romanında din-siyaset ilişkilerinin din sosyolojisi açısından incelenmesini konu edinmiştir. Çalışmaya örnek olarak Orhan Pamuk’un, ilk baskısını 2002 yılında yapan ve Türkiye’de 1980’li şartların olgunlaştırdığı gerilimli din-siyaset ilişkilerini geniş bir kültürel birikimden hareketle temalaştıran Kar romanı seçilmiştir. Çalışmanın amacı çağdaş Türk romanının Türkiye’de her zaman bir gerilim ortamı yaratmış din-siyaset ilişkilerine yaklaşımını Kar örnekleminde anlamak ve açıklamaktır. Bu çerçevede tarihsel bir karşılaştırma yapılarak Türk romanının siyaset ve din algısında Karın yeri gözden geçirilmiş, bir sosyal kişilik ve yazar olarak Orhan Pamuk üzerinde durulmuş ve daha sonra da romandaki sosyal olay, olgu ve süreçlerin inşa ettiği farklı bilinç düzeyleri fenomenolojik bir perspektiften değerlendirilmiştir.Bu çalışmada Kar modern Türkiye’nin yakın dönem din-siyaset ilişkilerini dini ve siyasi kültürün farklı anlam setleri üzerinden postmodern bir alegori ile işleyen bir roman olarak görülmüştür. Bu yönüyle Kar edebi bir ürün olmanın yanında kendini toplumun dini, siyasi ve ideolojik bilgi gövdesi hakkında farklı bilinç düzeylerine yer veren hatta bugünkü din-siyaset ilişkilerinin köklü sorunlarına ışık tutan bir metin olarak da sunmuştur. Buradan hareketle denilebilir ki roman, edebiyat-toplum ilişkisi bağlamında bir taraftan toplumunun dini ve siyasi değerleri çerçevesinde olayları örgütlerken diğer taraftan bu değerlere postmodern bakış açıları sunmak suretiyle bir zenginlik katmıştır. Nihayet Karda Pamuk Türkiye’de din ve siyaset ilişkilerinin toplum temelinde edebi bir dışavurumunu gerçekleştirmiştir. Ancak bu dışavurum Osmanlıdan Cumhuriyete intikal eden dini ve siyasi birikim yanı sıra kendinin kurumsal bir bagaj etrafında şekillendirdiği sosyal kişiliğinden bağımsız olmamıştır.Açıkça Pamuk, Karda din ve siyasete, onların birbirleriyle olan ilişkilerine bazen farklı karakterler üzerinden bazen de ironi ve eleştiriler yoluyla bir dizi anlamlar yüklemiştir. Postmodern bir paradigma etrafında Kar din ve siyasetin farklı anlam dünyalarını ve bu kadim iki sosyal kurumun farklı görüntülerini felsefi ve sosyolojik bir bakış açısı içinde sunmuştur. Başka bir ifadeyle Pamuk romanın olay örgüsünü, sosyal tiplerini, sosyal sınıfları ve bunların epistemolojik birikimlerini kendi doğal sosyoekonomik, kültürel, dini ve politik ortamlarında ele almıştır. Kar, İslamcı-modernist gerilimi üzerinden şekillenen bir kimlik mücadelesi etrafında kurgulanmıştır. Burada din ve siyasetin bireysel-uzlaşmacı yönlerine yer verilmekle birlikte “Kemalist” ve “İslamcılar”ın dayatmacı, popülist siyaset anlayışları ile dinin dışlayıcı ve ideolojik yönü öne çıkarılmıştır. Dolayısıyla roman 28 Şubat 1997 askeri müdahalesinden esinlenerek Türkiye’de bir karşılığa sahip dini ve siyasi kültüre ışık tutmuş ve nihayet toplumun din ve siyaset kurumlarına ait anlam şebekeleri hakkında bugüne de yansıyan önemli fotoğraflar çekmiştir.Karda din ve siyaset “darbe”, “Kemalizm”, “siyasal İslam”, “türban”, “İslamcı”, “laik” gibi kavramlara yüklenen anlamlar üzerinden işlenmiştir. Romanda “darbe” özelinde ortaya konan sosyal ve politik görüntüler 2000’li yıllar itibariyle Cumhuriyet’in yaklaşık son yarım yüzyılını gösteren bir dizi semboller taşımıştır. Nitekim romanda konu edinilen darbe özellikle 1980 sonrası yaşanan sosyoekonomik, kültürel, siyasi, dini ve etnik sorunlar etrafında örgütlenip güçlenen “dinci”lere karşı yapılmıştır. Öte yandan romanda “Kemalizm” ve onun yaydığı ideoloji, Türkiye’de siyasetin değerlendirildiği diğer önemli bir tema olmuştur. Bu bağlamda farklı kategorik özellikler taşımakla birlikte genel olarak “Kemalizm” ve askeri bürokrasinin topluma ve onun değerlerine bakışı, romanda bireysel hak ve özgürlükleri devlet lehine kısıtlayan jakoben ve elitist bir tavır içinde sunulmuştur.Romanda dinin alt sınıf örüntüsü olma, görece yoksunlukları telafi etme, yerine göre sosyal değişimi engelleme gibi özelliklerine vurgu yapılmakla birlikte daha çok onun darbe ile siyasal, ideolojik, popülist ve araçsal bir kimlik kazanması üzerinde durulmuştur. Nitekim türbanlı kızlar meselesi siyasal İslamcılar tarafından sembol bir dava olarak görülmüş ve onlar bu davayı siyasi bir malzeme yapmışlardır. Karda din ve siyaset ayrı, yerine göre birbirleriyle çatışan sosyal kurumlar olarak değerlendirilmekle birlikte özellikle Şeyh Efendi ve bazı bürokratların çıkar ilişkileri bağlamında söz konusu iki kurumun karşılıklı ilişkilerine de yer verilmiştir. Dolayısıyla Kar Türkiye’de din-siyaset ilişkisinin sembolik düzlemde yerini bulan kadim ilişkilerine de işaret etmiş olmaktadır.Gerek siyasi gerek dini her türlü dayatmaya karşı edebi bir tavır olarak kendini gösteren Kar din ve siyasete çoğulcu bir bakış önerisi getirmiştir. Türk romanı açısından yeni sayılabilecek bu durum aslında bir yönüyle de okuyucuya dinsel ve siyasal kültür konusunda yeni evrenler sunmuştur. Ancak söz konusu öneri ve bakış açıları dini ve siyasi kültürün kendi dinamiklerinden bağımsız şekillenmiş değildir. (shrink)

I demonstrate here that St. Anselm’s account of free will fits neatly into an Aristotelian conceptual framework. Aristotle’s four causes are first aligned with Anselm’s four senses of ‘will’. The volitional hierarchy Anselm’s definition of free will entails is then detailed, culminating in its reconciliation with Eudemonism. The Beatific Vision, as summum bonum, is shown to be the apex of that series of perfections. I conclude by explicating Anselm’s teleological understanding of sin by reference to his semantic recapitulation of Aristotle’s (...) essence-accident distinction. (shrink)

I demonstrate here that St. Anselm’s account of free will fits neatly into an Aristotelian conceptual framework. Aristotle’s four causes are first aligned with Anselm’s four senses of ‘will’. The volitional hierarchy Anselm’s definition of free will entails is then detailed, culminating in its reconciliation with Eudemonism. The Beatific Vision, as summum bonum, is shown to be the apex of that series of perfections. I conclude by explicating Anselm’s teleological understanding of sin by reference to his semantic recapitulation of Aristotle’s (...) essence-accident distinction. (shrink)

Tüm dünyayı etkisi altına alan koronavirüs pandemisinin siyasi tutumlarla ilişkisini öğrenmek ve siyasetin kriz durumlarında halkın tutum ve davranışlarını yönlendirip yönlendirmediğini öğrenmek amacıyla 767 kişiyle çevrimiçi anket yapılmıştır. Yapılan nicel araştırma sonucunda, alınan önleyici tedbirlere uymanın, bu tedbirlerin yerinde oluşuna/haklılığına olan tutumun, aşı olma niyetinin ve aşının koruyuculuğuna olan inancın siyasi görüşlere göre farklılaştığı bulunmuştur. Ayrıca katılımcıların yapılan Covid-19 açıklamaları bakımından siyasi partilerine, parti temsilcilerinden daha çok güvendikleri, alınan önlem ve tedbirleri kısmen yerinde/haklı buldukları ve çok büyük çoğunluğun bu önlemlere (...) uyduğu görülmüştür. Araştırma sonucunda virüsün kökenine yönelik inançlar bakımından virüsün gerçek olduğuna inanıldığı, ortaya çıkış nedeni bakımından ise ülkelerin ekonomilerini kötüleştirmek ve dünya nüfusunu azaltmak için ortaya çıktığına inanıldığı görülmüştür. Araştırmadan çıkan bir başka sonuç ise katılımcıların televizyon, dergi ve gazetelerin ideolojik nedenlerle ve siyasi yanlılıklarına bağlı olarak virüs haberlerini halka farklı yansıttığını düşündükleridir. Sosyal medyadaki haberlerin ise yanıltıcı, yanlış olduğu görüşündelerdir. Bu çalışma sonucunda salgın hastalık, afet, savaş, ekonomik krizler gibi olağanüstü durumlarda siyasetin, siyasi görüşlerin dikkate alınmasının hem krizin üstesinden gelmede hem de toplumun tüm üyelerini kapsamada önemli bir rol oynayacağı vurgulanmaktadır. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:J. H. Hexter 1910–1996Donald R. KelleyJ. H. Hexter, one of the leading intellectual historians of this century and a close associate of this Journal, died on 8 December 1996. Jack Hexter was a great scholar, talented writer and polemicist, devoted baseball fan, and authentic American humorist, who made wit and facetiousness part of his historiographical tool-kit. He was also an American character, as he made insistently clear in his (...) writings, especially his autobiographical account, “By Any Other Name,” which explained (among other things) why he came to be called “Jack,” why he resisted advice to change it, and other onomastic adventures.Jack taught at Queens College (N.Y., not, he pointed out, the one in South Carolina), 1939–57; Washington University (St. Louis, not Seattle or George Washington U.), 1957–64 and again 1978–86; and Yale University (one did not have to add, “New Haven”) 1965–85, where he was Director of the Center for Parliamentary History. At Washington University he was founding Director of the Center for the History of Freedom, which was devoted to a collaborative, multi-volume study of the history of liberty in the West that would realize the dream that Lord Acton called his “madonna of the future”—the difference being that Jack’s vision is already on the way to fulfillment, with the publication of the volume edited by him on Parliament and Liberty from the Reign of Elizabeth to the English Civil War (1992), followed by seven more volumes up to 1996, with more to come.Hexter published books and articles in a variety of fields, finding notoriety especially in his essay of 1958, “Storm over the Gentry,” and later in public jousts with Christopher Hill and others and more retrospective censures of (among others) A. W. Pollard and R. H. Tawney; and he was a master of the Macaulayan art of the review-essay (collected in On Historians, 1979). His article on “Braudel and le monde braudelien” was a mischievous masterpiece of satire which, according to a private communication to Jack, Braudel himself enjoyed in his Olympian way, including the good-natured charge of excessive appetite for facts—“Je vais me dire: ne joue pas trop au Rabelais, sois sage, ne mange pas tout, n’aie les yeux plus gros que le ventre!” (personal letter, 8 February 1973). Several generations of graduate students learned what was involved in doing history from his “The Historian and his Day” (1954), which (like “Storm”), he enjoyed recalling, was rejected by the AHR. He was amused, too, at learning that his article on “The Rhetoric of History” (written for the International Encyclopedia of the Social Sciences) was a harbinger of the rhetorical turn taken a few years later signalled by the historiographical work of Hayden White and others. He was a pioneer, too, in the intensive study of political languages (Visions of Politics on the Eve of the Reformation, 1973), though he lamented the fact that his work on Machiavelli’s and Seyssel’s political vocabulary had to be carried out before the age of computer technology.My first contact with Jack came through my mentor Garrett Mattingly, who was the contemporary historian Jack “most admired” (as he made plain in his contribution to Mattingly’s festschrift). In 1962 Mattingly told me that the plan to publish Hexter’s translation of Seyssel’s Monarchy of France for the Columbia Records Series had to be abandoned because of the first (I think) of Jack’s several heart attacks. I was able to use the mimeographed version for some years before Jack asked me to take over this project, originally visited on him by C. H. McIlwain. It was his suggestion that [End Page 349] we dedicate the collaborative volume, with nice ambiguity, to both McIlwain and Mattingly (who had also been a student of McIlwain) from “two of their deeply devoted students.”In this brief and perhaps overpersonal note (though nothing could be “too personal” for Jack) I will not add further to the store of Hexterian anecdotes, which I began collecting at Queens College, where Jack had already left the makings of a legend in the 1950s. I would just add... (shrink)

Munich, Bayerische Staadtsbibliothek Ms. C.L.M. 4643 contains a curious commentary on Boethius's Arithmetica, which deals very fully with some passages in the work and totally neglects a great many others. The principal interest of the piece lies in the fact that the parts of the Arithmetica it selects for consideration are exactly those which were of special interest to twelfth- and early-thirteenth-century students, and in particular to the successors of Hugh of St. Victor who continued to draw on the Victorine (...) tradition. (shrink)

Fourteen essays by former pupils of Calhoun, including G. A. Lindbeck, W. A. Christian, N. C. Nielsen, Jr., R. P. Ramsey, and A. C. Outler. The depth of scholarship that these former students have achieved as well as the generally high calibre of all the essays are ample evidence of Calhoun's pedagogical prowess. Most of the contributions are of theological import, and most are historically oriented as the title of the book suggests. Lindbeck's essay, however, "The A Priori in St. (...) Thomas' Theory of Knowledge," has direct philosophical relevance for those concerned over the "Transcendental" interpretation of Thomas' epistemology and metaphysics. Nothing is advanced over the arguments of Maréchal, Lonergan, and Rahner in favor of this interpretation, but this additional support in a new context lends strength to the thesis.—E. A. R. (shrink)

Bu çalışmanın temel amacı, üniversite öğrencilerinin tevbe kavramına ilişkin sahip oldukları algıları metaforlar aracılığıyla ortaya çıkarmaktır. Araştırmada nitel araştırma desenlerinden olgubilim (fenomenoloji) modeli kullanılmıştır. Araştırmanın çalışma grubunu 2023-2024 eğitim-öğretim yılı güz döneminde Bursa Uludağ Üniversitesi ve Bursa Teknik Üniversitesi’nin çeşitli fakültelerinde öğrenim gören toplam 196 öğrenci oluşturmaktadır. Araştırmada veriler Google Form aracılığı ile toplanmıştır. Veri toplama aracı olarak çalışmada kişisel bilgi formu ve “Tevbe....(metafor)…benzer, çünkü....(metafor sebebi)” cümlelerinin kullanıldığı yarı yapılandırılmış bir anket formu kullanılmıştır. Verilerin analizi ve yorumlanmasında içerik analizi tekniğinden (...) yararlanılmıştır. Araştırma sonunda 196 üniversite öğrencisi tarafından 70 farklı metafor üretildiği bulgulanmıştır. Araştırmada tevbe kavramına ilişkin üretilen metaforlarla ilgili tevbenin dinî işlevi ve tevbenin psikolojik işlevi olmak üzere 2 tema oluşturulmuştur. Tevbenin dinî işlevi temasına (%60,2) ait 3 kod oluşturulmuştur: Manevî arınma yolu, kutsalla buluşma ve iyi davranışlarda kararlılık. Tevbenin psikolojik işlevi temasına (%39,8) ait olarak da 3 kod oluşturulmuştur. Bu kodlar; psikolojik rahatlama, yeni bir başlangıç ve kendisiyle yüzleşmedir. Araştırma sonuçlarına göre metaforların manevî arınma yolu, kendisiyle yüzleşme ve yeni bir başlangıç kodlarında yoğunlaştığı tespit edilmiştir. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:BOOK REVIEWS 493 La Trinite Creatrice. By GILLES EMERY. Paris: Vrin, 1995. Pp. 590 (paper). It was only a question of when, not if, the late rejection of Thomism in Catholic circles would be followed by the next tum toward the thought of the Angelic Doctor. This movement is already underway, and on the European continent two groups of young Dominicans are playing prominent roles. In Toulouse, though he (...) only assumed its editorship in 1991, S.-T. Bonino already has made the venerable Revue thomiste indispensable reading again. Two recent thematic issues are especially noteworthy: "Autour d'Etienne Gilson" (94 [1994): 355-553) and "S. Thomas et l'onto-theologie" (95 [1995): 1-192). Bonino's own bulletins et recensions are erudite and lively, and he is very clear about the present situation: After the decline of the last decades, Thomism is searching for a new 6lan, a new look, and not without success:... the corpse of Thomism is stirring again. Though the new look is not yet complete, one feature is set: One common point unites all now approaching the works of St. Thomas, whatever their ultimate goals: the necessity to put Thomistic doctrine into serious historical perspective.... Historical-doctrinal study of St. Thomas is opening the possibility of an authentic revival of Thomism. (Revue thomiste 95 [1995]: 485-6) While Anglo-Americans approaching Aquinas from neoscholastic or analytic perspectives might not be so enthusiastic about history, Fr. Bonino is simply correct. For evidence, he turns to the historical work of the other group of Dominicans, at Fribourg. Chief among them is J.-P. Torrell, whose masterful 1993 biography, Initiation d saint Thomas d'Aquin, is now in English, and was accompanied by a Festschrift for the eminent professor of theologyOrdo sapientiae et amoris, ed. C.-J. de Oliveira. Not least among Torrell's contributions has been to direct the thesis of Gilles Emery-La Trinite creatrice. One paragraph of Emery's helpful general conclusion reveals three dominant themes in his important work: In virtue of the nexus mysteriorum, faith in the Trinity clarifies faith in the creative and saving activity of God, while the doctrine of creation in its turn clarifies our approach to the mystery of the Trinity. It is this mutual clarification and support among the articles of faith that we mean by speaking of the "function" of the theme of the creative Trinity. The unity of the Trinity in its works ad extra constitutes a fundamental rule of the trinitarian theology of our scholastics. But it does not exhaust their theological discourse on the subject of God as creator. To arrive at a balanced doctrine, trying to give all the aspects of the mystery their due, one must add to the rule of unity a second rule, which completes it: the procession of the divine persons is the origin of the procession of creatures. (519) Emery's primary theme is captured in the title-The Creative Trinity. Creation involves not only the one God as efficient cause bestowing existence 494 BOOK REVIEWS on a multitude of creatures (rule 1), but also the Trinitarian multiplicity within God as exemplar cause of the procession of creatures (rule 2). The neoscholastics ignored rule 2, separating creation (which was turned over to the philosophers) from Trinity (the exclusive domain of the theologians). This too neat division oflabor produced unhappy consequences: a doctrine ofcreation with no role for the Trinity, and a doctrine of the Trinity with no function in creation. What can be called Emery's Trinitarian theme is a corrective for such mistakes. To understand this side of creation rightly, Emery situates Aquinas's thought in relation to Albert and Bonaventure, on whom he heavily depends. This is his hi,storical theme. From the development of these two principal themes there gradually emerges a third, less overt, but in the long run of signal importance for the new look of Thomism-what might be called the integration theme, uniting reason and revelation in Aquinas's theology. To break through the crust that had built up around Aquinas's genuine doctrine of creation Emery turns to history. Limiting himself to the Scriptum super libros Sententiarum, he finds the Trinitarian... (shrink)

Under the careful editorship of R. A. Markus, this book appears to be one of the very finest anthologies of critical essays dedicated to the elucidation of the thought of St. Augustine. Those familiar with Markus’ contribution to The Cambridge History of Later Greek and Early Medieval Philosophy will readily attest to the depth as well as to the breadth of understanding which Markus brings to Augustine scholarship. Three of the essays appear for the first time: "Action and Contemplation," by (...) Robert J. O’Connell; "Si Fallor, Sum," by Gareth B. Matthews; "On Augustine’s Concept of a Person," by A. C. Boyd. The remaining articles have appeared either as separate pieces or as journal articles: "St. Augustine and Christian Platonism," by A. H. Armstrong; "St. Augustine on Signs," by R. A. Markus; "The Theory of Signs of St. Augustine’s De Doctrina Christiana," by B. Darrell Jackson; "Augustine on Speaking from Memory" and "The Inner Man," by Gareth B. Matthews; "Augustine on Foreknowledge and Free Will," by William L. Rowe; "Augustine on Free Will and Predestination," by John M. Rist; "Time and Contingency in St. Augustine," by Robert Jordan; "Empiricism and Augustine’s Problems about Time," by Hugh M. Lacey; "Political Society," by P. R. L. Brown; "The Development of Augustine’s Ideas on Society before the Donatist Controversy" and "De Civitate Dei, XV, 2, and Augustine’s Idea of the Christian Society," The essays display scholarly depth as well as concern for contemporary philosophical problems. It is an excellent addition to Augustine scholarship and to contemporary philosophizing. This book is part of the Doubleday Anchor Modern Studies in Philosophy Series, under the general editorship of Amelie O. Rorty.—D. A. C. (shrink)

A robust result in research on the production of grammatical agreement is that speakers are more likely to produce an erroneous verb with phrases such as the key to the cabinets, with a singular noun followed by a plural one, than with phrases such as the keys to the cabinet, where a plural noun is followed by a singular. These asymmetries are thought to reflect core language production processes. Previous accounts have attributed error patterns to a syntactic number feature present (...) on plurals but not singulars. An alternative approach is presented in which a process similar to structural priming contributes to the error asymmetry via speakers' past experiences with related agreement constructions. A corpus analysis and two agreement production studies test this account. The results suggest that agreement production is shaped by statistical learning from past language experience. Implications for accounts of agreement are discussed. (shrink)

Fourteen essays by former pupils of Calhoun, including G. A. Lindbeck, W. A. Christian, N. C. Nielsen, Jr., R. P. Ramsey, and A. C. Outler. The depth of scholarship that these former students have achieved as well as the generally high calibre of all the essays are ample evidence of Calhoun's pedagogical prowess. Most of the contributions are of theological import, and most are historically oriented as the title of the book suggests. Lindbeck's essay, however, "The A Priori in St. (...) Thomas' Theory of Knowledge," has direct philosophical relevance for those concerned over the "Transcendental" interpretation of Thomas' epistemology and metaphysics. Nothing is advanced over the arguments of Maréchal, Lonergan, and Rahner in favor of this interpretation, but this additional support in a new context lends strength to the thesis.—E. A. R. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:16~ BOOK REVIEWS There are fairly frequent typographical errors in the text; most of them harmless hut one of them reverses the meaning of the sentence- " institutionally prescribed means " for " institutionally proscribed means" (p. 279), and a couple of them are comical-" In a previous part of this discussion (pp. 000-000) ", (p. 265); see also p. 274. MICHAEL STOCK, O.P. St. Stephen Priory Dover, Massachusetts (...) Rhetoric and Praxis: The Contribution of Classical Rhetoric to Prac· tical Reasoning. Edited by JEAN DIETZ Moss. Washington, D.C.: The Catholic University of America Press, 1986. Pp. 168. $24.00 (cloth). The six essays on classical rhetoric which constitute this collection were first presented at a conference entitled Classical Rhetoric and the Teaching of Freshman Composition held October 6-8, 1983, at The Catholic University of America in Washington, D.C. In her excellent introduction, Jean Dietz Moss, the editor, indicates that the purpose of this collection of essays is " to retrieve from the classical age of rhetoric some methods of practical reasoning-methods of stimulating and ordering thought about matters of common concern-that might inform our teaching of writing today" (p. 1). This particular theme runs throughout all of the essays. Professor Moss informs us that the basis of these studies is the conviction that the act of reason has not changed since the time of the Sophists, Plato, and Aristotle, even though its forms have. The reasoning process is the same for us today as it was for those of the past. Armed with this conviction, the authors of these essays attempt to recover from classical rhetoric some means which will assist in the teaching of freshman composition. In the initial essay, Professor Schoeck gives the background and history of rhetoric, thus setting the stage for the essays which follow. These essays take up in turn five classical concepts: topoi, enthymeme, kairos, aitia and telos. The first two concepts are the more familiar and are derived from Aristotle's Rhetoric; the other three, while less familiar, are discovered throughout the writings of other philosophers and rhetoricians of the classical period. Professor Hairston focuses even more sharply on the cause of the present problem in writing among students. Hairston explains that early in the twentieth century rhetoric as an academic discipline was separated from the English BOOK REVIEWS 168 departments, and then, within a brief period of time, was dropped from the curriculum altogether. In the absence of rhetoric, the teaching of writing was left entirely to literature departments, and according to Hairston, this was a serious mistake. The romantic view held by most literature departments at that time led them to deal with writing as a nonrational activity. The papers in this collection put forward the view that composing is a cognitive task and training in rhetoric can assist in its development. Schoeck reflects the attitude of all the contributors when he proposes that what is needed now is a rhetoric for our times. " One of our purposes in these essays is to insure that there will be a renewed presentation that will keep pace with contemporary literary production" (p. 38). One must applaud the effort both to improve the writing of com· positions by students and to recover a part of classical rhetoric for our day. This particular effort to recover some of the riches of the past appears to be a part of a growing trend which the reviewer heartily endorses. By and large, this collection of essays is very good. However, a teacher of composition unfamiliar with rhetoric might find its usefulness limited. Although the terminology is defined within the context of the articles, it is my judgment that the essays would be found difficult to understand by one who had little or no previous familiarity with rhetoric. The usefulness of these essays would improve exponentially for someone who came to them equipped with some knowledge of classical rhetoric. None of the articles deals directly with the problem of teaching writing or communication. The participants at the con· ference at which these essays were originally presented had the advan· tage of ongoing discussions from which they were able to develop tactics to be implemented in the... (shrink)

Zaman, düşünce tarihinde üzerinde çokça tartışılmış ve muhtelif tanımlamaları yapılmış bir kavramdır. Bu makale de zamanın tanımlamasından ziyade onun üzerinde özellikle an kavramı merkezli bir düşünce etkinliği ortaya konulmaya çalışılmıştır. Bilhassa zaman ve an kavramları arasındaki farka değinilmiştir. Zamanın hareketin olduğu yerde var olduğunu, anın ise hem hareketin hem de durağanlığın olduğu her yerde karşımıza çıktığını belirterek zamanın akışkan hayatı ölçülebilir kılma çabasında var oluşuyla, anın ise bu akışkanlığın her safhasında var olduğuna temas edilmiştir. Aynı zamanda anın varoluş ile mütemadiyen (...) yan yana olduğu, algılanışının ise bireylerin tecrübeleriyle zuhur ettiği görüşü ortaya konulmuştur. An’ın insan tecrübesiyle anlam kazanması ve insanın anı nasıl değerlendirmesi gerektiği hususunda konu, kanaatimizce Asr Suresi ve Hz. Peygamberin (s.a.v) buyruğu ile temellendirilmiştir. Bahsi geçen konu, çeşitli filozofların görüşleri ile de desteklenmiştir. Daha sonra makalemizde modern düşüncenin insanı anı kaliteli yaşamaktan ziyade daha iyi gelecek vaadiyle kaygı ve huzursuzluğa sevk ettiğini ifade ettik. Makalemizin sonunda ise İslam’ın bu modern düşüncenin aksine insana akışkanlık içerisinde yaşarken anın kendisine sunduğu akışkanlığın her bir aşamasını en güzel şekilde değerlendirmesini emrettiği ve onu değerli bir maden gibi tavında işlemesi gerektiği mesajıyla sonuçlandırdık. (shrink)